اخراجی های دو، یک فیلم هندی جنگی شده!
معمولاً فیلم هایی که در ادامه روند جریان فیلم قبلی پیش می روند و به دو و سه نامگذاری می شوند، هم از گیشه فاصله می گیرند و هم از محتوا! اخراجی های دو ساخته مسعود ده نمکی نیز مستثنی نیست. اخراجی های دو یک فیلم شدیدا هندی زده است!
از قبل قرار است فیلم در مورد اسرای جنگی باشد! برو بچ اخراجی های یک زنده می ماندند و اسیر می شوند! از قضا خانواده مجید سوزوکی و حاج آقا گیرینف! برای زیارت با هواپیما راهی مشهد می شوند. در این بین هوایپما ربوده شده و راهی عراق می شود( یاد فیلم ارتفاع پست حاتمی کیا که نیفتادید!) دست روزگار مسافرین هواپیما را نیز وارد همان اردوگاهی می کند که اسرای جنگی مورد نظر فیلم در آن حضور دارند. این داستان ادامه دارد...این بود فیلم اخراجی های دو!!! آیا بهتر نیست که اخراجی ها را سریال بنامیم!
خانم مرضیه برومند می گفت که گاهی کارگردان ها با آوردن بازیگران معروف می خواهند، فیلمشان فروش کند. در اخراجی ها نیز همین طور است، قطار بازیگران معروف بیشتر نشان دهنده ضعف کارگردان است تا نقطه قوتش! در فیلم های ایرانی نیز معمول است که برای خنداندن چند نفر را احمق نشان بدهیم و به احمقی ها احمق ها بخندیم! کاری که شدیدا در اخراجی ها دو استفاده شد! یعنی فیلم را تبدیل به یک جنگ کردن و نیز مخاطبان را آسان پسند و سطحی باور آوردن!
ده نمکی گفته بود می خواست حرف های سیاسی بزند! در اخراجی ها دو حرف سیاسی زد! ولی خیلی رو و ضایع! به نظر من طنز های سیاسی که مهران مدیری در سریال های خودش ارائه می کند بی هیچ ادعا، خیلی قوی تر و چند لایه تر از اخراجی های دو بود!
در ادامه ی آخرین صحنه ی اخراجی های یک( که با آمدن دو مجبوراً آن را یک بنامیم!) ناگهان حاج آقای داستان که زخمی شده بود، سالم می شود و عجیب تر اینکه، ده نمکی برای رفع اشتباه فاحش نشان دادن روحانیت با قبا! در جنگ،به تن روحانی لباس جنگ می پوشاند!!! ( این هم جلوه ای از کن فیکون است دیگر!)
هواپیما به راحتی دزدیده می شود ولی خبری از امنیت پروار نیست! ( این هم جلوه ای از قضا و قدر الهی!)
صحنه ی قسمت فوتبالی که در ذهن گیرینف!(شریفی نیا) می گذرد، زایدترین قسمت فیلم است. اشتباه مفهومی اینجاست که هنوز مسافرین هواپیما به اردوگاه نیامده اند ولی در ذهن گیرینف حضور دارند!!! این قسمت به فکاهی شبیه تر است! آهنگ اکسیژن، بازی ها فوتبالیست ها که سوباسا و کاکرو ، عادل فردوسی پور و... را در ذهن تداعی می نماید! این قسمت در صورت حذف به این فیلم بدون تعلیق هیچ ضربه ای نمی زد!
در اخراجی ها یک پدر شهید تار می زند و اخراجی ها دو وقتی به مشکل بر می خورند هیچ اشاره ای به توکل و توسل نمی شود و فقط پدر شهید شعری را زمزمه می کند!
گاهی بعضی وقایع حقیقت جامعه هستند! ولی آیا ما مجاز هستیم که آن موارد را نشان دهیم! در اخراحی ها دو به دفعات شاهد دیالوگ های غیر معمول و شو و رقص هستیم! که البته تداعی کننده حضور بعضی از همین بازیگران در پارتی ها هست!
آدم ها خاکستری هستند! یعنی نه سفید سفیدند و نه سیاه سیاه! این دقیقاً یک برداشت دینی است در اخراجی های یک شاید توانست نشان داده شود که افراد خاکستری اند حتی حاج آقا گیرینف! ولی در دو این موضوع رعایت نشد! و گیرنیف شدیدا سیاه ماند!
در صحنه ی آخر فیلم نیز سرود ای ایران...را اسرا به راحتی در مقابل بعثی ها می خواندند!! شعری وطن پرستانه! این سرود دقیقاً مثل سرود یار دبستانی من هست که هر گروهی برای مقاصد خودش از آن استفاده کرده! یعنی اگر این ای ایران را در یکی از فیلم فارسی ها جای می دادیم میشد دفاع از جناب شاه و حکومت پهلوی!
گیشه نشان دهنده ی استقبال مردم جامعه هست، ولی آیا هر چه گیشه بیشتر، فیلم بهتر! شاید به دلیل اسم اخراجی های یک، اخراجی های دو نیز از گیشه نیز برخوردار باشد ولی احتمال افول نیز بعید نیست!
در فیلم اخراجی ها دو هیچ گونه تعلیقی دیده نمی شود، که نشان از ضعف نویسنده داستان دو می باشد! شوخی ها فقط برای نگه داشتن تماشاگران است. و در آخر اخراجی ها دو تماشاگر پس از دیدن و شنیدن چند جک تصویری بی هیچ نتیجه و برداشتی از صندلی خود جدا می شوند!
نکات المبارزیه فی کلام بچّه مسلمون!
+ فیلم را 25 اسفند در سینما آفریقا به دعوت خوده آقای ده نمکی دیدیم!
+همین جا از برادران وبلاگ حیدریون که من را با موتور بردند و آوردند تشکر می کنم!
+ این احتمالاً آخرین پست امسال من بود! و چند روز دیگه نیز می رویم زیارت امام رضا ع!
+ برادر بلاگ نویسم هم یک کربلا برنده شد و او نیز راهی است!!!
+ عیدتان مبارک!
التماس دعا مبارز(یک بچّه مسلمان)
نوشته شده توسط : محسن اردستانی رستمی
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
